■ ईश्वर थोकर
सुदीक्षा सिस्टरसित एकछिन
‘अक्कल, मन्दिरमा सुत्दा डर लागेन ?’ गफैगफमा एक्कासि सुदीक्षा सिस्टरले सोधिन् ।
ओठ काँपिरहेका थिए । काँपिरहेकै ओठले भनेँ, ‘लागेन सिस्टर ।’
‘अलिकति पनि !’ उनले आश्चर्यप्रकट गरिन् ।
‘अँ, म एक्लै सुत्दिनथेँ ।’ उनीतिर फर्केर सुनाएँ, ‘मसँगै एउटा कुकुर पनि सुत्थ्यो ।’
‘बाहिर त्यसरी सुत्न हुन्छ त ?’
मसँग जवाफ थिएन ।
जीवनको लय
‘मसित पनि कविता छ ।’ जीवनले डायरी पल्टायो, ‘सुन्ने हो अक्कल ?’
म हुरुक्क भएँ र भनेँ, ‘तिम्रै हो ?’
‘हो ।’ उसले निर्धक्कसाथ भन्यो ।
‘खै, सुनाऊ त ?’
‘मैले लेखेका गीतहरु मेरा आफ्ना भएनन्, तिम्रो सौगातको के कुरा, म नै आफ्नो भइनँ ।’२
‘कस्तो लाग्यो ?’ उसले आँखा झिम्क्यायो ।
मैले भनेँ, ‘ठ्याक्कै मेरो जीवनजस्तै ।’
२. नरेश शाक्य ।
गार्डको लात
आपाको जस्तो आवाज लागेर म वार्डको गेटतर्फ हान्निएँ ।
‘कता यता ?’ गार्डले बाटो छेक्यो, ‘खुरुक्क आफ्नो बेडमा जाने कि नाईँ ?’
मैले टेरिनँ ।
उसले भुक्क एक लात दियो । म भुइँमा पछारिएँ । उठाइदिने कोही भएनन् ।
छिरिङको प्रेम
‘उर्गेन, तिमी पनि यहाँ ?’ देखेलगत्तै छिरिङले मलाई गम्म अङ्गालो हालिन् र आश्चर्यचकित मुद्रामा सोधिन्, ‘तिमी यहाँ कहिले भर्ना भयौ राजा ?’
‘मेरो नाम अक्कल हो ।’ अक्मक्किँदै उनलाई भनेँ, ‘म उर्गेन होइन ।’
मेरो कुरालाई बेवास्ता गरेर उनले मलाई धेरैबेरसम्म अङ्गालीरहिन् ।
माया
वार्डको बेडमा पीडाले म रोइरहेको थिएँ । लाग्यो कि यो संसारमा मलाई माया गर्ने कोही भएन ।
एउटी सिस्टर मछेऊ आइपुगिन् र भनिन्, ‘अक्कल, तिमी किन रोएको ?’ आँसु पुछिदिँदै उनले थपिन्, ‘यता हेर त, तिम्रो सामुन्ने को छ ?’
नभन्दै मैले पुलुक्क हेरेँ । उनको आँखा टम्म भरिएको थियो ।
■■
